Nie ma to jak u babci! Dzielimy się naszymi historiami!

Bartosz Skonieczny

Wspomnień z dziadkami nie mam dużo – niektórzy odeszli, gdy byłem bardzo mały, z innymi spotykałem się rzadko. Najwięcej pamiętam moją babcię Marię i jej mieszkanie przy ul. Wyszyńskiego, do którego mama często nas zaprowadzała. Zostawaliśmy wtedy z moją siostrą sami z babcią. I w tym niewielkim mieszkaniu otwierał się przed nami ogromny świat przygód. 

Pamiętam pociągi tworzone z krzeseł i mniejszy pokój, z zielonym dywanem, pełen kwiatów, który wydawał się jak dżungla. W dywanie można było robić śmieszne kółka za pomocą szklanki. Pamiętam, jak raz rozciągnąłem gniotka, taką zabawkę pełną mąki, tak mocno, że aż pękł. Cała kanapa była w tej mące. Całe szczęście, że pękł tam, bo babcia nie krzyczała. U rodziców miałbym przechlapane. 

Babcia nie mogła się z nami bawić aktywnie, miała ograniczenia ruchowe, chodziła o staromodnej brązowej lasce. Ale była z nami. Śpiewała z nami kolędy ze swojej czarnej książeczki, chociaż był środek czerwca. Robiła kanapki z margaryną (jadłem, chociaż jednak wolałem domowe masło). Uczyła, jak się mówi do konia: wiśta, wio, nazad, prr. Pochodziła ze wsi i to były dla niej umiejętności, które powinniśmy posiąść. 

No i „Moda na Sukces”, którą z babcią oglądaliśmy. Jako kilkulatek doskonale znałem szczegóły romansów Forresterów i Spectrów.  

Pamiętam ogromną wigilię u babci, gdy zjechali wszyscy moi wujkowie i ciocie. Tata żartował wtedy, że w drugim pokoju (tym zielonym) był przed chwilą św. Mikołaj, a ja się spóźniłem i go nie widziałem. Rok później w św. Mikołaja już nie wierzyłem, bo widziałem, jak rodzice wnoszą do babci nasze prezenty.  

Pamiętam ogrom pracy mojej mamy, gdy babcią trzeba było się zajmować, bo chorowała. Poświęcenie, które wtedy zobaczyłem, będzie dla mnie nauką do końca życia: w rodzinie trzeba o siebie dbać.